Asıl olan mutlu olmak ise bunun adı aşk olsa ne olur…
Neden insan hep zor olanı, imkansızı veya olmasa çok daha iyi olanı ister? İlle de o demenin manasızlığını görse de neden görmek istemez? Bu mazoşistlik nereden gelir anlamak mümkün mü? Elbette mümkün ama biraz daha gençlik yıllarında kalmalı diye düşünüyorum. 30 yaşını devirmiş bir kadın veya erkek artık yere ayakları daha sağlam basan kararlar vermeli diyor insan ama ne yazık ki kalp ile beyin aynı doğrultuda çalışmıyor. Bir alet olsa da sevdiklerimizin yanlış seçimlerinin onları nereye götüreceğini onlara gösterebilsek. Ama göstermek yetmez, o vakit nasıl hissedeceklerini de onlara aynen hissettirebilmek lazım. İnsan bazen bir noktaya kilitlenebiliyor, örneğin evliliğe. İlle de bu olsun, ille de bununla evlilik olsun diyor. Sorunları görüyor, dünya engel var önlerinde, üstüne üstlük karşındakinin hiçbir çabası yok engelleri aşmak için. Belki evlenirsin de güzelim sonrası ne olacak? İşte insan burada durup düşünmeli. Bu durumu neye benzetiyorum biliyor musunuz? Doğuma az kalmış arkadaşlar bilirler. Hamile kadın son aylarında…
