Sigaraya lise sonda arkadaş gazisi olarak başladım. O gün bugündür bir şekil hayatımda illet şey. O yıllarda kimsenin yanında içmekten hoşlanmazdık, gençtik ve bir şekil ayıp sayılıyordu. Tüm kapalı mekanlarda sigara içimi serbest olmasına karşın biz pek dışarılarda içmezdik, hele hele de sokaklarda asla. İki hamileliğimde de bıraktım zoraki arkadaşımı ama yeniden ve yine buluştuk onunla. Bir gün ayrılacağız, umarım sağlık gitmeden keyifle veda ederiz birbirimize. Bu zaman zarfında bir sürü kişi bana sigarayı bırakmam konusunda telkinde bulundu. Tüm sigara içenler gibi ben de bu sözleri hiç dinlemedim hatta ısrarcı olanlara da sinirlendim. Bu o illetin zararını bilmediğimden değildi elbette, sadece bu benim kararımdı ve beni kendi halimde bırakmalarını istiyordum. Evimizde ben hariç kimse içmezdi eski yıllarda, ne annem ne abim ne de babam. Evde içtiğim için her yer gaz odası gibi kokardı. Bir kere bile şikayet etmedi sigaradan nefret eden ailem, sadece bana üzüldüler o kadar. Şimdi ben kendi…
